Во Македонија, ништо не е едноставно. Истата држава, а различни вистини. Од една страна, министерот за внатрешни работи Панче Тошковски излегува на национална телевизија и вели дека можеби сè било сценарио, политички циркус, па дури и сугерира дека „жртвата“ може да е напаѓач. Од друга страна, само неколку недели подоцна, Кривичниот суд пресудува: Сулејман Љамалари е виновен за насилство врз градоначалничката на Скопје, Данела Арсовска, и добива две години затвор.

Оваа спротивставеност отвора сериозни прашања.
Дали МВР избрза со сомнежи и квалификации?
Зошто министерот воопшто ја проблематизираше улогата на жртвата, кога судот утврди дека вина има напаѓачот?
И на крај, најважното: како граѓаните да им веруваат на институциите кога тие меѓусебно си противречат?

Тошковски и „сценариото“

Министерот настапи жестоко. „Да не случајно жртвата излезе да е напаѓач“, рече, оставајќи простор за сомнежи и инсинуации дека сè е смислено. Со тоа ја доведе во прашање веродостојноста на градоначалничката и испрати порака дека јавноста е манипулирана преку социјалните мрежи, а не преку институциите.

Судот и фактите

Но судот ја исцрта сосема друга слика. Според пресудата, Љамалари на 11 јули 2025 година извршил грубо насилство врз Арсовска. За тоа доби две години затвор и останува во притвор додека пресудата не стане правосилна. Тој призна навреди, но негираше физички напад. Сепак, судот го утврди спротивното.

Кој губи?

На крај, губитник е јавноста. Кога министерството кажува едно, а судот друго, народот останува збунет и разочаран. А довербата во институциите – тоа што е најважно за една држава – уште еднаш се руши пред наши очи.